Jego człowiek pływa na barkach po polskich rzekach. Bosman zaokrętował się u niego w październiku 2000 roku. Wsiadł na śluzie i oznajmił, że dalej płynie z nimi. Przyszły człowiek Bosmana kazał pracownikowi znieść kota na ląd, ale ten uporczywie wracał. Został nawet wyniesiony dość daleko, ale zanim człowiek wrócił, kot już był na pokładzie. Co zrobić? Skoro tak bardzo chce, to niech płynie - choć nie było wiadomo, jak sobie poradzi kot na wodzie i przy głośnych silnikach. Ale Bosman to po prostu Bosman i nic go nie przerażało.

Obok widzimy już Bosmana na posterunku. Ktoś musi pilnować szlaku...

Wieczorem Bosiek schodził na ląd, a o świcie, na dźwięk silników i sygnału puszczanego specjalnie dla niego, pędził na pokład z ogonkiem w górze (patrz zdjęcie poniżej) i często z myszą w pyszczku. Znał wiele miast w Polsce, znał wielu ludzi - sam też był znany i popularny.

Wieczorem wychodził na spacery. Bez problemu zaakceptował smycz, choć zaokrętował się jako dorosły kot. Czasem było to konieczne, np. podczas załadunku, gdy było dużo niebezpiecznych dla niego sytuacji. Bardzo mu się podobało, kiedy w barce były pootwierane skrajniki, wchodził jednym, wychodził drugim, ale trzeba było uważać, by go nie zamknąć. W Stoczni Szczecińskiej wcale go nie przerażali spawacze: trzeba było pilnować kota, bo przez przypadek mógł zostać gdzieś uwięziony. Zaakceptował też przymusowe pranie, które czasem było konieczne, bo po kontroli barki przychodził niesamowicie umorusany, a był też kotem, który po pracy lubi zdrzemnąć się na koi (może i zaakceptował, ale szczęśliwy nie był... to widać na zdjęciu).

Na zimę wraz z kapitanem zjechał do domu. Mieszkająca tam Żaba nie przyjęła go przyjaźnie. Bosman nic sobie z tego nie robił i cierpliwie znosił humory kotki, aż swoim stoickim spokojem ją udobruchał. Nie była to może miłość, ale Żaba akceptowała jego obecność, a nawet później polubiła wspólne gonitwy.

W listopadzie 2001 roku człowiek Bosmana stał w przez kilka dni w Koninie. Bosman znał doskonale to miejsce, mógł chodzić gdzie chciał, gdyż jest tam raczej spokojnie. Miał zaprzyjaźnionych wędkarzy, dopadał pierwszy wyłowioną rybę.

Pewnego razu nie pojawił się na kolacji, a potem na śniadaniu. To już bardzo zaniepokoiło Pana kapitana, gdyż Bosman zawsze trzymał się bardzo blisko pchacza. Ludzie obdzwonili lecznice weterynaryjne, obeszli wiele razy okolice, rozkleili ogłoszenia, dali ogłoszenie w radio - i nic, cisza. Sytuacja robiła się coraz bardziej nerwowa, bo czas był wypływać, ale jak tu płynąć, gdy nie ma Bosmana?

Pan kapitan - i nie tylko on - bardzo to przeżył. Napisał nawet wiersz o Bosmanie...

Na wiosnę przepływał przez to samo miejsce, gdzie wsiadł Bosman. Zobaczył młodą kotkę, trikolor, stwierdził, że to pewnie przyrodnia siostra Bosmana i zabrał kociczkę, jako jego następczynię. Ale to już historia Bryzy.