Bardzo towarzyski. Wszystkożerny. Wieczorami śpiewa (ksywa: Bocelli). Nie boi się odkurzacza - ale wielu innych rzeczy tak. Zdrowie delikatne.

Ma swoją skrzynkę pocztową: o, tutaj .

Śniegu się nie boi. Zdjęcie obok zostało zrobione chwilę po zeskoczeniu z parapetu w świeży, głęboki śnieg... Nikita zapadł się w zaspę, wyskoczył jak oparzony, otrząsnął się i harcował dalej...

Teodor jest dla Nikity Nadkotem; wpatruje się w niego jak w obraz i jest wyraźnie zazdrosny, gdy Teodor wraca ze swoich spacerów. Sam bardzo rzadko wychodzi poza granicę naszego ogrodu. Często śpi w wiklinowym koszyku na tarasie.

Ostatni akapit właściwie powinien być napisany w czasie przeszłym. Nikita z Teodorem przeszły fazę ostrej rywalizacji - z trudem się wzajemnie tolerowały (zwłaszcza Teodor syczał na wyrośniętego i nieprzyzwoicie puchatego Nikitę; 'każdy by się denerwował', prawda?). Działo się tak przez wiele miesięcy, aż pewnego dnia - akurat pierwszego stycznia - minęło jak ręką odjął... Postanowienie noworoczne? Nie wiem. Dzisiaj oba mają swoje ścieżki, czasem się ganiają, czasem śpią niedaleko siebie na oparciach kanapy.

[Niestety, Nikitek został sam... nie ma Teodora. Cóż, on też nie jest juz młody, ma w chwili pisania tych słów ponad 11 lat]

Nikita jest kotem niezwykle upartym; lubi stawiać na swoim. Jest też nieprawdopodobnie 'przylepny': okazuje swoją miłość wieloma sposobami, można rzec - multimedialnie.

ZALETA: nie filcuje się.

WADA: po okazaniu przez niego przywiązania wszelkie ciemne ubiory są do czyszczenia.